Bir gün sordum babama...
"Neden hiç çiçek almıyorsun anama."
Artvin gibi dik duran, nasırlı avuçlarından kelebekler uçuran, insan gibi insan olan
babam dediki, bana:
"Hiç baktın mı, koparılan dala...
Bilir misin nasıl acır çiçeklerdeki yara,
ben çiçek almıyorum ama; çiçekli yazmalar,
çiçekli fistanlar alıyorum anana.
Annen zaten çiçek bahçesi bana,
çiçeklerin gözyaşını katamam sevdama..."

Verene köy okulu gibi babam, biraz oltutaşı gibi sustuktan sonra, memleketimin hüzünlü şafakları gibi bakıp ve gözlerinin içinde newroz ateşi yakıp, uçan kuşların kanadına şiir bırakıp,
dedi ki, babam bana...
"Oğlum sakın unutma!
Sevmesini bilirsen, kadın aradığın her çiçeği bulacağın bahar bahçesidir sevdiği adama.
Sen sevginin gözyaşlarını sil,
Sanki yalan makinesi olmuş dil,
Şimdiki nesil ne çiçekleri sevmeyi biliyor,
ne de kadınları...

Seven sevdiğinin nasıl olduğunu bakışlarından sezecek.
İnsan sevgiyle gezecek...
Ne çiçekleri ezecek, ne de kadınları
erkeğin adımları..."

Kamil Aydemir