Geliyormuşum;
pencerelerde yaz
ve bileklerimde bayat bir intihar.

Oysa ölünecek bir şey yokmuş,
gidince sen,
yaşanacak bir şey olmadığı kadar...

Yanıyormuşum;
vardığım yere bırakıp kendimi.
Atlasında yeryüzünün
çılgın
ve çirkin
ve hüzünle oyalanan;

yüreğimde kül tadı nice yangından kalan...

Ölüyormuşum;
senin saçların uzuyormuş üstelik.
Ölünce ben, cıgarayı da bırakıp taksit ödüyormuşsun.

Bedenin tecritmiş geçliğinden,
ikisi de yalnızmış,
geceler öpüyormuş memelerinden…

Bense geçliğimi pazarlıksız
ve hızla geçtiğimden;
bugünler saçlarımla birlikte şiir yazmayı da kısa
kestiğimden...

P*ç kalmış aşklarla avutup kendimi,
bileklerimde bayat bir intiharın dikiş izleri;
gelip geçmiş yılların diş izleri ömrümde,
neşter ve gül’müş hayat.

Gülüyor...Gülüyor...Gülüyormuşum!

- Yılmaz odabaşı