Çünküsü yok aslında. çünküsü yok çünkü sadece özledim seni.

ellerimi uzatsam uzanabilirim sanmıştım oysa sana. seni, sana ve kendime, özellikle de kendime durmaksızın anlatabilirim. bir kez olsun “ııh”lamam diye tahmin ediyorum. nedenini bilmediğim açıklamaların toplamısın benim için. zaten nedenini bilmediğimden olsa gerek, yaptığım açıklamaların sende, hiçbir geçerliliği ya da inandırıcılığı yok kanımca.

sayfalarca, durmaksızın anlatabilirim aslında bende bıraktıklarını. çok iddialıyım değil mi? bilmiyorum nedense yapabilirim gibi geliyor.

buraya kadar hepsi tamam da… tamam falan değil aslında. sen yoksun mesela. uzaktasın. her anlamda. ama mesafe değil sorun olan. esas sorun, kalben uzakta olman. kapılarını kapatıp, içeriye girmeme izin vermemen. mesela ne yapıyorsun şimdi? gülüyor musun? mutlu musun? yoksa üzgün müsün? kiminlesin? kime sarılıyorsun? bakmaktan usanmayacağım gözlerin kime bakıyor? ya da kime gülümsüyorsun? oysa bilirsin dayanamam ben senin gülümsemene. sesin kısık şekilde kime sesleniyorsun? alt dudağını aynı muzip ifade ile ısırıyor musun?

özledim seni. hem de hiç olmadığı kadar. kimsenin yokluğu bu derece hissettirmemişti kendini. belki de ben hissetmemek için kimseye sana bağlandığım kadar bağlanmamıştım. başıboş şekilde geziyorum sokaklarında bu yalnız şehrin. yağmur yağıyor üzerime. yağmurun sesi kulağımdaki sesini siler mi acaba diye girmiyorum herhangi bir sundurmanın altına.

hemen her şey hakkında her zaman “neden” diye sorarım. ama galiba “neden”imi kaybettim.

çünkü, özledim seni. düşünmekten vazgeçmek istedim olmadı. bende kalan neyin varsa kurtulmak istedim, kendimden kurtulamazdım.

özledim seni bugün sebep yokken
uzansam hayallere dokunurum sandım
bak gunler geçmiş üstümüzden
hala ilk günkü gibi aklımdasın
özledim seni
…

söyleyecek çok sözüm vardı
hepsi yarım kaldı.
neler ummuştum hayattan
elimde ne kaldı
kırılan kalbim miydi yoksa
karnımdaki bu sancıyla
küflenmiş ruhum unutmadı
unutmadı seni hala . .
…
özledim seni bugün sebep yokken
uzansam hayallere dokunurum sandım
bak gunler geçmiş üstümüzden
hala ilk günkü gibi aklımdasın
seni anlattım sayfalarca
bende kalan neyin varsa
bir şişeye koydum sonunda
denize attım

benden uzak ol istedim
düşünmekten vazgeçtim
kaçtım saklandım ormanın içinde
kimse bulmasın istedim.

çünkü seni sevmeye görmeye gücüm yok benim
basit bir cümleden ibaretim
seni unutmaya çok istekliydim
beceremedim

kırıldı düşler sözlerinde
bir çocuğun gözlerinde
öldürdüğün bir aşktı bu
sakladım çekmecemde

sus, dinle
şehir çok sessiz bu gece.
sonunda anladım
sensiz çok yalnızım
hatalıyım,
ben sana aşığım…​