Belki Bir Gün

son nefesimdeyim sigaramın
sanki bir ömür tükettim
her bir nefeste
ağır ağır
sessiz sessiz
ama puslu ve isli
bir o kadar da hisli

gölgenle şekillenen verandaya
çiçekler ektim
kendi ellerimle
gömdüm toprağa
tüm acıya bağışık tohumlarımı
şimdi yeşerecek umuduyla
bakıyorum ve her gün suluyorum
demek ki çiçekleri de çok sevmeyeceksin
ne kadar imtina edersen
o kadar çok soluyor bu çiçek milleti

ama artık yağmur da yağmıyor ki
gökyüzü de küsmüş bak
napayım sulamayıp