tırnak değil ayrılık, kestirip atamıyorsun
uzadıkça uzuyor
ve şu yalnızlık dedikleri şey,
insanın ayaklarının kapladığı yer kadar,
bütün adımlar ona...

anlıyorsun.

tutmuyorsun diye ellerim,
bakmıyorsun diye yüzüm, konuşmuyorsun diye sesim
yoksun diye ben,
çirkinim.

sonra soran olursa "nasıl gidiyor" diye,
"iyilik, güzellik... gidiyor işte" deyip, ima etmek birilerini...

anlamadıklarını bile bile.

ne tuhaf...

şimdi
başımı koyup omzuna
bütün bu saçmalıkları düşünmemek varken,
gecenin bir yarısı oturup
yalnız başına bir aşkı düşlemek.

koyar insana...

oysa
ben seni aldığım her nefes gibi
kalbime uğurladım, yüreğime koydum.

sonra büyütmek, için içine sığmayana dek
giden sevgiliyi,
sığınacak bir "merhaba" bile bulamamak,
iflasın eşiğinden düşmek değil midir? infazın içine...

anlıyor musun?

ellerin ömrümdür benim
ve sen
hiç uzatmıyorsun...