sana gelmiştim...bir umuttu bakışın , sarılışın...belki de keskin virajdı yaşamımda...yada bugüne kadar gidilmiş yolların en zorlu virajıydı...ama dedim ya bir umuttu..hayatın belkisiydi...yarısı karanlıktı yarısı aydınlıktı...sen dersin ya hep ; ya siyahtır ya beyaz...sen siyahlıkta beyaza ihtimal vermezken ben ise karanlığı görmemek için direniyordum...halbuki karanlıktı, ama benim için belkisi vardı hayatın hani küçücükte olsa bir ihtimaldi aydınlık, gözlerin vardı ya sarılışın vardı ya; aydınlıktı işte o ihtimal...
ama iki kişilik bi yaşamda üç kişilik oyun oynanmazdı..şimdi daha iyi anlıyorum sessizce gidişini...ve ben sessizce ve sensiz devam ediyorum yollar beni bekliyor...ne tuhaf değil mi bu yolları yalnız gitmeyceğim sanıyordum...ama artık kimse yok kimsesizliğime...​