Binlerce göz bakıyordu sanki ona. Oysa umarsız ve amaçsız öyle bakıyordu dalgın dalgın denize ya da ormana. Nerde olduğunun hiç önemi yoktu. Avcuna aldığı yüreğinin gözyaşlarını bile silemiyor, öyle bakıyordu. Neden, dedi... Nedendi bu? ...Nerdesin diye çığlık atsa ya da atabilmeyi bir kez denese, sesini duyan olur muydu? Yalnızlığını ilmek ilmek örse biter miydi bir gün? Bitmez, dedi içinden bir ses, bitmez. Dünya kuruldu kurulalı insanlar hep yalnız ağlamış, yalnız sevinmiş. Yanında var gibi olanlar, aslında onun sevincinde ya da mutluluğunda ne derece varlar. Bıkmak bu mu, yorulmak bu mu yaşamaktan? Sigara içmezdi aslında ama bazen keşke derdi sigaramın külü olsa da onu hapsetsem içime özlemim gibi ama yok. Gitmek de değil, unutmak da değil... Bilmediği bir duygu bu, sevginin öteki yüzü, duvarın arka tarafı... O oradaki yaşantısındayken nerdesin sen? Ne kadar onunsun? Yok, bitmez bu türkü...Çalsam sazımı, kim duya? Ağlasam şu elimdeki yüreğimle kim göre? Yoksun ki!

Serap Hoca
​