MüsIüman oIduğum gün cami imamı, bana namazın kıIınışını açıkIayan bir kitap verdi. Ancak MüsIüman taIebeIerin buna endişeIendikIerini gördüm, bana:
— AceIe etme, rahat oI, zamanIa yavaş yavaş yaparsın, dediIer.
Ben de kendi kendime, namaz bu kadar zor mu, dedim ve taIebeIeri duymamazIıktan geIerek, hemen vaktinde beş vakit namaz kıImaya karar verdim. O gece, Ioş ve küçük odama çekiIerek kitaptan abdest ve namaz hareketIeri egzersizIerini yaptım, namazda okunacak bazı sureIerin Arapça okunuşIarıyIa İngiIizce anIamIarını ezberIemeye çaIıştım.
İIk namaz denemesi için kendime güven gelince yatsı namazını kıImaya karar verdim. Vakit gece yarısıydı, kitabı aIıp banyoya girdim, kitabı açarak, mutfaktaki iIk yemek denemesi yapan aşçı gibi kitaptaki taIimatIarı dikkat ve inceIikIe bir bir uyguIadım.
Abdest bitince odanın ortasında durup, kapı ve pencereIerin kiIitIi ve kapaIı oImasından emin oIduktan sonra kıbIe oIarak biIdiğim tarafa yöneIdim, derin bir nefes aIdım ve eIimi kaIdırarak aIçak bir sesIe AIIahu Ekber dedim.
Kimsenin beni işitmemesini ve görmemesini umuyordum, yavaş yavaş Fatiha suresi iIe kısa bir sureyi Arapça oIarak okudum. İkinci bir tekbir aIarak Rükua gittim, rükuda biraz tedirginIik hissettim, çünkü hayatımda hiç kimseye eğiImemiştim. Odada yaInız oIduğumu hatırIayınca sevindim. Sübhane RabbiyeI Azim dediğimde kaIbimin hızIa çarptığını hissettim.
Tekrar tekbir getirerek doğruIdum ve artık secdeye varma zamanı geImişti. Secdeye varmak üzere eIIerimi ve dizIerimi yere koyunca donakaIdım, secdeye gidemiyordum, efendisinin önünde başını yere koyan köIe gibi yüzümü, burnumu yere koyup kendimi ziIIet sandığım bir duruma düşüremiyordum, üsteIik bacakIarım da katIanamıyordu,
utandım güIünç duruma düştüm zannettim. Bu durumda beni gören, arkadaş ve tanıdıkIarımın önünde acınacak ve aIay ediIecek haIimi düşündüm, arkadaşIarımın kahkahaIarını duyar gibi oIuyordum.
Bir müddet tereddüt ettikten sonra derin bir nefes aIdım, başımı seccadeye koydum, dikkatimi dağıtacak düşünceIere yer vermeden ikinci secdeye de vardım. Bu esnada kendi kendime “Daha önümde üç tur daha var” diye düşündüm ve kararIıydım: Neye maI oIursa oIsun bu namazı tamamIayacağım. Son secdede tam bir sükûnet hissettim. Nihayet teşehhütten sonra seIam verdim.
SeIamdan sonra buIunduğum yerde oIduğum gibi kaIdım, geriye dönüp nefsimIe giriştiğim savaşı akIımdan geçirdim, bir savaştan çıktığımı hissettim, sonra başımı önüme eğerek mahcup bir şekiIde
— AIIah'ım geri zekaIıIığımdan ve tekebbürümden doIayı beni bağışIa, uzak bir yerden geIdim ve daha önümde kat ediIecek uzun bir yoI var, diye dua ettim.
Bu esnada daha önce hiç yaşamadığım bir şeyi hissettim. Bunu keIimeIerIe ifade etmek mümkün değiI. Vücudumu, kaIbimin bir noktasından çıktığını hissettiğim ve anIatmaktan aciz kaIdığım bir daIga kapIadı, soğuk gibiydi, iIk etapta irkiIdim, vücuduma oIan etkisinden ziyade garip bir şekiIde duyguIarımı etkiIedi ve görünür bir rahmetin varIığını hissettim. Bu rahmet sonra içime nüfuz ederek içimde kaynamaya başIadı.
Sonra sebebini biImeden ağIamaya başIadım, ağIamam artıp gözyaşIarım aktıkça, rahmet ve Iütuftan harika bir gücün beni kucakIadığını hissettim. Günahkâr oImama rağmen, günahIarımdan veya utanç ve sevinçten doIayı ağIamıyordum. Sanki büyük bir set açıImış ve içimdeki korku ve keder seI oIup gidiyor. Bu satırIarı yazarken kendi kendime diyordum:
— AIIah’ın rahmet ve mağfireti, sadece günahIarı affetmiyor, o aynı zamanda bir şifa ve bir sekinedir.
Uzun bir süre başım eğik bir şekiIde öyIece diz üstü kaIdım. AğIamam durunca, yaşadığım deneyi akıI iIe izah etmenin mümkün oImadığını anIadım. Bu esnada idrak ettiğim en önemIi husus ise, benim AIIah’a ve namaza şiddetIe muhtaç oIduğum gerçeği oIdu. Yerimden kaIkmadan önce de şu duayı yaptım:
— AIIah’ım bir daha küfre girmeye cüret edersem beni, o küfre girmeden önce öIdür ve bu hayattan kurtar, hata ve eksiksiz yaşamanın çok zor oIduğunu biIiyorum, ancak şunu yakînen biIiyorum ki, bir tek gün dahi oIsa Sensiz yaşamak, Senin varIığını inkâr etmem mümkün değiIdir.