Abdülkadir Geylani: Ölümü çokça hatırlayanın verası (günaha karşı direnci) da çok olur. ruhsatı azalır, azimeti artar. Ölümü hatırlamak nefis hastalıklarının devasıdır. Sülukumun başlangıcında gece-gündüz ölümü düşündüm. Ben ölümü düşünerek felah buldum. Nefsimi ölümü düşünerek ezdim. O günlerde, ölümü düşünerek akşamdan seher vaktine kadar ağladığım zamanlar oldu. Yine böyle bir gece, ağlamış ve şöyle dua etmiştim: İlahi! Senden, ruhumu ölüm meleğinin değil, Senin kabzetmeni istiyorum Gözlerim uykuya yenik düşünce, rüyamda çok güzel yüzlü ihtiyar bir adam gördüm. Adam kapıdan içeri girip yanıma geldi. Ona: Sen de kimsin? dedim. O: ben ölüm meleğiyim dedi. Dedim ki: Ben, Yüce ALLAHtan ruhumu senin değil, Kendisinin kabzetmesini dilemiştim! Bana şöyle dedi: Niçin böyle dua ettin? Benim ne günahım var? Ben sadece görevli bir memurum. Bazılarına yumuşak bazılarına da sert davranmakla emrolunurum Bana sarıldı ve ağlamaya başladı. Ben de onunla birlikte ağladım. Sonra ağlayarak uyandım. (Abdülkadir Geylani, Yolun Esasları, 146)